लघुकथा (अङ्क २५ मा प्रकाशित)

 

"डाक्टर… बाबालाई केही भएन त ?’’

“सरी, हामीले सक्दो प्रयास गर्‍यौँ, तर…’’

स्मृति स्तब्ध भइन् । आँसु थिएनन् । उखरमाउलो पनि थिएन । सबैजनाले चुपचाप उनको अनुहार हेरिरहेका थिए ।

उनी चुप लागेर आईसीयूको सिसाबाट हेर्दै थिइन्‌– बाबा शान्त थिए, स्थिर ।

तर ती शान्त आँखाभित्र आँधी चलिरहेको थियो । 

उनीलाई याद आयो– पन्ध्र वर्षअघि बाबाले आफूलाई ऋण तिर्ने बहानामा अर्धवयस्क धनाढ्यसँग बेचिदिएका थिए ।

“छोरी हो, यो त तेरो भाग्य हो !’’

त्यस रात आमाले आत्महत्या गरेकी थिइन् । त्यसपछि कहिल्यै बाबाको नजरमा नजर जुधेन । 

आज ती आँखाले केही मागिरहेका थिए– माफ ।

तर माफी ? कसरी दिन सक्थिन् उनी ?

बाहिर निस्केर एकचोटी जोडले चिच्याइन्‌– “बाबा… !’’

सबैले चीत्कार ठाने– शोक, पीडा ।

तर त्यो चीत्कारमा लुकेको थियो– वर्षौंको घृणा, पीडाको विस्फोट ।

-ललितपुर

.............................................................................‍

..‍.‍.‍साथ सहयोगको खाँचो

लघुकथा संसार र कविता संसार अनलाइन मासिक पत्रिकालाई
जीवित राख्नका लागि तपाईंको 
आर्थिक सहयोग महत्वपूर्ण हुन्छ ।