लघुकथा (अङ्क २५ मा प्रकाशित)

खरसाङको रेल स्टेशन ।

समय : ७ : ५५, साँझ ।

रेलवे स्टेशन सुनसान थियो । कुहिरो हल्का ओर्लँदै थियो, मानौं समय आफैं ओसिएको छ ।

शारदा बेंचमा चुपचाप बसेकी थिइन् हातमा घडी थियो, न आँखामा हतार । उसका लागि घडीका काँटाहरूभन्दा पनि ती यादका पलहरू धेरै थिए, जुन हरेक साँझ उसले यहाँ बिताउँदै आएकी थिई ।

तीन वर्ष भयो, उसले उसलाई बिदाइ दिएको । 

“म फर्किन्छु,” उसले भनेको थियो । अनि एक गहिरो अँगालोमा हराएका थिए दुवै ।

त्यसपछि ?

केवल पत्रहरू, त्यो पनि वर्षमा एकपल्ट । अनि अन्ततः मौनता ।

तर शारदाले आज पनि विश्वास गर्न छाडेकी छैन । उसले पर्खिरहेकी छ, हरेक रेलसँग एउटा अनुहार आउनेछ, जुन उसका आँखाले चिनेका छन् ।

अरूलाई लाग्न सक्छ, यो केवल पागलपन हो ।

तर उसलाई लाग्छ– प्रेम जहाँ सकिन्छ, त्यहीँ प्रतीक्षा जन्मिन्छ ।

-मिरिक, दार्जीलिङ

.............................................................................‍

..‍.‍.‍साथ सहयोगको खाँचो

लघुकथा संसार र कविता संसार अनलाइन मासिक पत्रिकालाई
जीवित राख्नका लागि तपाईंको 
आर्थिक सहयोग महत्वपूर्ण हुन्छ ।