गाउँको भित्ते चुल्होमा धुवाँ तन्किँदै थियो । आमाको हातमा सुई धागो—उही पुरानो, फाटेको चोली सिइरहेकी थिइन् । त्यो चोलीले कति वर्षको कथा बोकिसकेको थियो, न उनले गणना गरिन्, न कसैले सोध्यो ।
बाबा शहरमा गएर कहिल्यै फर्किएनन् । आमाले भने छोरो–छोरीको हाँसो कहिल्यै हराउन दिइनन् । बिहान खेत, दिउँसो मेलो, राति अरूका लुगा सिउँदै बित्थ्यो उनको जीवन । त्यो चोली पनि उनको संघर्षको साक्षी थियो—कहिले खेतमा पसिनाले भिज्थ्यो, कहिले आँसुले ।
छोरीले एकदिन भनिन्, “आमा, यो चोली फालिदिनुस् न, कस्तो पुरानो !”
आमाले मुस्कुराइन्, “छोरी, यो चोली फाल्दा त मेरो आधा जीवन फालिन्छ । यहीमा त तिम्रो बाल्यकालको पसिना छ, तिम्रो पहिलो स्कूलको खुशी पनि ।”
केही वर्षपछि छोरी जागिरे भई शहरमा । नयाँ कपडा, नयाँ घर, तर त्यो पुरानो चोली आमाको बक्सभित्र अझै सुरक्षित रह्यो । जब आमाको देहान्त भयो, छोरीले त्यो चोली हातमा लिई सुंघिन्—त्यो गन्धमा ममताको सम्पूर्ण इतिहास अडिएको थियो ।
No comments:
Post a Comment