लघुकथा (अङ्क १७ मा प्रकाशित)

 भाउ

-कपिलमणि ज्ञवाली 

‘‘हैन हो बूढी ! आज त विशेष पकाएकी हौली नि ?’’

“केही कुरा पनि किनी सक्नु छैन, दिन दुगुना, रात चौगुना मूल्य बढेको बढ्यै छ, स्कुस र लौका पनि दुई सय रुप्पे किलो रे ? भन्नुस् त के किनेर पकाऊँ ?’’

खान बस्यो कि सधैं बूढीको कचकच ।

“बजार गएर किन्ने गरे पो थाहा हुन्छ ? कहिल्यै केही किन्ने होइन, खाने बेला कचकच मात्रै ।”

खानेबेला मुख बिगार्ने बानीबाट बूढी दिक्क भएर एक दिन मलाई पनि सँगै तरकारी किन्न लगिन् । हामी कलंकी गयौं । बूढी तरकारी हेर्दै र मोलमोलाई गर्दै थिइन्, म रमिते भएर टोलाइरहेको थिएँ ।

यत्तिकैमा साइरन बजाउँदै र स्कर्टिंग गर्दै चिल्ला कारहरू हुइँकिएर हाम्रा अगाडि आए र टक्क रोकिए । एउटा कारबाट लवेदासुरुवालमा सजिएका एकजना भद्र पुरुष बाहिर निस्किए ।

“देशका किर्नाहरू ! धूलो, धुवाँ र ध्वनिको प्रदूषण फैलाउँदै कुदिरहेका छन् ।’’

मैले ओहोरदोहोर गरिरहेका मानिसहरूको अनुहारमा एककिसिमको वितृष्णाको भाव देखेँ । पहिले पहिले त्यस्तो सम्मानित पदको भाउ एक्कासी घटेको देखेर म चिन्तित भएँ । ‘जति नै असन्तुष्टी भए पनि राज्यका निमित्त राजनीति र राजनीतिका निमित्त नेता नभइहुँदैन, गाली र आलोचना मात्र गरेर के गर्नू र खै ? ।’

बूढी तरकारीतिरै व्यस्त थिइन् । को आयो, को गयो, उनलाई केही मतलब थिएन ।

बूढीलाई कोट्याउँदै मैले भनेँ, “ए बुढी ! खूब महँगो भन्थ्यौ । एक्कासी हेर त, भाउ त ह्वात्तै घटेछ नि ?’’

बूढीले झर्किँदै सोधिन्, “हैन यतिखेर, एक्कासी के-को भाउ घट्यो र भन्या ?’’

“मन्त्रीको के । साइरन बजाउँदै आए, गाली पाउँदै गए ।’’

“आ ... तपाईं पनि ... !’’ बूढी खिस्स दाँत देखाएर फिस्स हाँसिन् अनि पुनः तरकारी किन्न व्यस्त भइन् ।

.‍..‍.साथ सहयोगको खाँचो