लघुकथा (अङ्क १७ मा प्रकाशित)

 सङ्कट

- अम्बिका धिताल
कमलविनायक भक्तपुर    

फो्नको घण्टी बज्यो, अन्जनाले “हजुर’’ भनिन् ।
बुढाले भने, “बैङ्कको किस्ता तिर्‍यौ ?”
अन्जनाको भनिन्, “तिरेँ । अब १२ किस्ता बाँकी छ रे !”

बुढाले भने, ”अब अर्को महिना नभई तलब आउँदैन । दशैँ आइपुग्यो । बाबुनानीले नयाँ नाना, चिची भन्नाल यसो कतै ऋण गरेर खुसी बनाऊ है ?”

अन्जनाले भनिन्, “तपाईंले चिन्ता नै नगर्नू । दुई ओटा खसी दशैँलाई बेच्न ठिक्क हुन्छ, भैँसीको पनि दिन पुग्न आँट्यो । बरु तपाईं पनि घरै आउनुस् । सबैजनासँगै बसेर दशैं मनाऔँ ।”

“अब म घरको किस्ता नतिरी आउँदिन । यो ऋण तिरेपछिको संसारै छुट्टै हुन्छ । पक्की घर हो । चारपाँच पुस्ताको लागि आनन्द भयो ।” बुढाले खुसी व्यक्त गरे । 

लामो सास फेर्दै अन्जनाले भनिन्, “हुन त हो तर घरघर भनेर नै जीवन बित्ने भयो । कहिले आउँला खै मुक्तिको दिन पनि ।”

“म अहिले काममा नै छु । तीन दिनदेखि नेपालमा अविरल पानी परेकाले धेरै ठाउँ डुबानमा परेको देखे सुनेँको छु । ख्याल गर है?” भन्दै बुढाले फोन राखे ।

त्यति किस्ता तिर्न अब कति महिना लाग्छ ।  औँला भाँच्दैथिइन् । “ए अन्जना के गर्दैछेस् ? छोराछोरी लिएर निस्किहाल् । पहिरो आउन लाग्यो ।” भन्दै पल्लाघरे काकी कराइन् ।

अन्जनाले हत्तनपत्त छोरीलाई पिठ्युमा बोकिन् र छोरोलाई हातमा डोर्‍याउँदै घरबाहिर गाउँले भागाभाग गरेको ठाउँतिर दौडिन थालिन् । त्यसको पाँचै मिनेटमा अन्जनाको घरगोठसहित आठ घर एकै सासमा बग्यो । खसी र भैँसीसहित अन्जनाको सयौँ सपना बगायो ।

दश वर्षदेखि यही घर बनाउन परदेश गएका बुढाको दुःख आँखा अगाडि नाच्न थाल्यो । छोरीले हठात् सोधिन्, ”आमा दशैँको नाना किन्न जानलाई दौडिएको हो ?”

..‍.साथ सहयोगको खाँचो