लघुकथा (अङ्क १७ मा प्रकाशित)

 आतङ्क

- लता के.सी.
तीनकुने, काठमाडौँ  

"लुजा ! बल्ल भाउ भेटे, बज्याहरूले !" ठूलै युद्ध जितेको हाउभाउमा उनी बोलिन् । 

श्रीमान् उनलाई हेरेर हाँस्न थाले । उनी झन थप्न थालिन्, "कम्ता उपद्रो गरेका थिए त ? छोराछोरीको नयाँ लुगा, नयाँ किताब बिगारेर उधुम मचाउनेहरूलाई उपचार गरेरै  छाडियो ।"

श्रीमान्ले खित्का छाड्दै भने, "हाम्रा घरमा मात्र हो र ? जहाजमा पसेर उडान स्थगित गर्ने, उडिरहेका जहाजलाई आकस्मिक अवतरण गर्न बाध्य पार्ने यी उपियाँहरू पो हुन् त !"

उनी अलि गम्भीर भइन्  र भनिन्,  "उता पाकिस्तानको संसद भवनमा छिरेर  पोहोर निकै आतङ्क मच्चाएका थिए रे !" 

उनी एक्कासी कराए, ''एउटा जेमराज यहाँ नै आएर ढल्यो । ऊ अर्को पनि !" 

उनले चिन्ता व्यक्त गरिन्, "विष परेर भटाभट मर्न थालेका यी सिनोलाई अब कता पो थन्क्याउनु ?"

नी जुरुक्क उठे र भने, "कोदालो झिक त ! बारीको एक ठाउँमा पुर्नु पर्छ नत्र रोग फैलाउन यी झन् माहिर छन् नि !"

शत्रु नाश गरेकोले उनी दङ्ग परिन् । श्रीमान् भने एकोहोरो भए । विषले असर गरेको हो कि ? भनेर उनी आत्तिदै घच्घच्याउन थालिन् ।

बौरिएझैँ गरेर उनले भने, "घरका चारखुट्टे, अज्ञानी मुसालाई त तह लाइयो तर राज्यका दुईखुट्टे, ज्ञानी मुसाहरूलाई के गर्ने ? भनेर चिन्तन पो गरिराको त !"

.‍..‍.साथ सहयोगको खाँचो