लघुकथा (अङ्क २५ मा प्रकाशित)

आजको दिन सुधाको लागि एउटा उत्सवजस्तै थियो । उनले स्थापना गरेको  कलाघरको ६०औँ वार्षिकत्सव मनाउँदै थिइन् ।

आफ्नो एक्लो जीवनलाई व्यस्त राख्न सुधाले एउटा कलाघर खोलेकी थिइन् । उनको लोग्ने र भएको एउटा छोरालाई नियतिले टाढा  पारेपछि त्यही कलाघर नै उनको लागि संसार थियो । जहाँ उनी सिक्न चाहनेका लागि नृत्य सिकाउँथिन् । उमेर ढल्दै गएपछि उनलाई कलाघर मर्छ कि भन्ने चिन्ता थियो त्यसैले केही विश्वास पात्रहरूलाई सहयोगी बनाएकी थिइन् ।   

आज उनले आफ्नी चेली नीलालाई सम्झिन् । उनी सोचमग्न भइन् ।  नीलाले सुरु सुरुमा उनको व्यक्तित्वको प्रशंसा गरेको, नजिक हुन चाहेको सबै सबै सम्झिरहिन् तर आज नीला खोई ? नीला त्यही चेली हुन् जो कुनै समयमा सुधालाई भगवान मान्थिन् । दिनरात उनकै सम्पर्कमा रहन्थिन् । आज उनले बाटो फेरेकी छिन् । उनी साहित्यको संसारमा रमाएपछि ठूला ठूला हस्तीहरूसँग उनको उठबस् हुन थालेको छ । पुरानो नाता र भावना उनले  बिर्सिएकी छिन् । 

सुधा मनमनै गुन्दै थिइन्, ’’आजका राजनीतिक चरित्रजस्तै नीला पनि छेपारो त होइनन् ?’’

नीलालाई अचानक के भएछ, कुन्नि ? खबर पनि नगरेर, हस्याङफस्याङ गर्दै आइपुगिन् । ग्वार्ल्वाम्मै अङ्गालो हाल्दै भनिन्, ’’दिदी ! हजुर त यो उमेरमा पनि कस्तो क्रियाशील हुनुहुन्छ । हजुरबाट मैले धेरै कुरा सिक्नु छ ।’’

– तीनकुने, काठमाडौँ हालः टेक्सास, अमेरिका

.............................................................................‍

..‍.‍.‍साथ सहयोगको खाँचो

लघुकथा संसार र कविता संसार अनलाइन मासिक पत्रिकालाई
जीवित राख्नका लागि तपाईंको 
आर्थिक सहयोग महत्वपूर्ण हुन्छ ।