"डाक्टर… बाबालाई केही भएन त ?’’
“सरी, हामीले सक्दो प्रयास गर्यौँ, तर…’’
स्मृति स्तब्ध भइन् । आँसु थिएनन् । उखरमाउलो पनि थिएन । सबैजनाले चुपचाप उनको अनुहार हेरिरहेका थिए ।
उनी चुप लागेर आईसीयूको सिसाबाट हेर्दै थिइन्– बाबा शान्त थिए, स्थिर ।
तर ती शान्त आँखाभित्र आँधी चलिरहेको थियो ।
उनीलाई याद आयो– पन्ध्र वर्षअघि बाबाले आफूलाई ऋण तिर्ने बहानामा अर्धवयस्क धनाढ्यसँग बेचिदिएका थिए ।
“छोरी हो, यो त तेरो भाग्य हो !’’
त्यस रात आमाले आत्महत्या गरेकी थिइन् । त्यसपछि कहिल्यै बाबाको नजरमा नजर जुधेन ।
आज ती आँखाले केही मागिरहेका थिए– माफ ।
तर माफी ? कसरी दिन सक्थिन् उनी ?
बाहिर निस्केर एकचोटी जोडले चिच्याइन्– “बाबा… !’’
सबैले चीत्कार ठाने– शोक, पीडा ।
तर त्यो चीत्कारमा लुकेको थियो– वर्षौंको घृणा, पीडाको विस्फोट ।
-ललितपुर
.............................................................................
....साथ सहयोगको खाँचो
लघुकथा संसार र कविता संसार अनलाइन मासिक पत्रिकालाई
जीवित राख्नका लागि तपाईंको
आर्थिक सहयोग महत्वपूर्ण हुन्छ ।
जीवित राख्नका लागि तपाईंको
आर्थिक सहयोग महत्वपूर्ण हुन्छ ।
No comments:
Post a Comment