साभार लघुकथा (अङ्क २९ मा प्रकाशित)

एकाएक शून्यता छायो । उफ् ! तिमीबिना  मैले कति दिन गुजार्नुपर्ने हो, कुन्नि ? जब  तिमीलाई अर्काको जिम्मा लगाएर छोड्नुपर्‍यो नि तब मलाई मुटुमाथि ढुङ्गा राखे जस्तो भयो । दुई घण्टा तिमीलाई छोड्न नसक्ने म चार दिन कसरी गुजार्दै छु ? यो मलाई मात्र थाहा छ । प्रिय ! तिम्रो साथमा रहने बानी परेको यतिका वर्ष भएछ । मलाई तिमीबिना कार्यालय जान पनि मन लाग्दैन । बिछ्यौनामा त पल्टिनै सक्दिनँ । घन्टौँसम्म तिमी र म हेराहेर गरेको यादले खुब सताउँछ । पुसमाघको जाडोमा सिरकभित्र तिमीसँग समय बिताउनुको मज्जा बेग्लै हुन्थ्यो । अनि वैशाखजेठको गर्मीमा खुला आकाशमुनि छतमा तिमीसँग रमाउनुमा कस्तो आनन्द थियो । तिम्रै छेउमा सुत्ने बानी परेको, म । आजकाल त निदाउनै 

सकेको छैन । बेलुकी पनि मिठो गीत सुनाउँदै सुताउँथ्यौ । बिहान पनि बिउँझाउँथ्यौ र उठाउँथ्यौ । त्यसैले त तिमीबिना म अन्धो भएको छु । बहिरो भएको छु । पानीबिनाको माछा जस्तो  छट्पटाइरहेको छु ।

–यसरी डायरी लेख्दै थिएँ । ल्यान्ड लाइनमा फोन आयो । 

”हेलो ! कृष्णजी बोल्नुभएको हो ?”

”हजुर ! म बोल्दै छु ।”

“म ताम्राकार हाउसबाट ! तपाईँको मोबाइल 

बनिसक्यो । छिटो लिन आउनुस् है ।”

..............................................................................‍

..‍.‍.‍साथ सहयोगको खाँचो

लघुकथा संसार र कविता संसार अनलाइन मासिक पत्रिकालाई

जीवित राख्नका लागि तपाईंको 

आर्थिक सहयोग महत्वपूर्ण हुन्छ ।