लघुकथा (अङ्क २ मा प्रकाशित)

यात्रा

-मित्र ‘उराठी’ गौतम
अमरपुर–गुल्मी हालः तिलोत्तमा, रुपन्देही 

‘‘नाइँ म त जान्न । पैसा नै छैन् ।’’ मिङमाले भनि ।
‘‘ह्या ! पैसाको चिन्ता नगर न, म मिलाइहाल्छु नि ।’’ मिनाले आश्वस्त पार्न खोजी । मिना र मिङमा सिमभञ्ज्याङमा बस कुरेर बसे ।

‘‘ए ! भान्जीहरु जाने हो?’’ बाइरोड हुँदै हेटौँडा जाँदै गरेको बसको सहचालकले जिस्काउने शैलीमा सोध्यो ।

‘‘छ्या ! यो सोल्टी त हाम्लाई भान्जी पो भन्छ ।’’ भन्दै उनीहरु बस चढे ।
‘‘भान्जी भने नि, सोल्टीना भने नि के फरक प-यो त? रमाइलो गर्दै बाटो काट्ने मेसो त हो ।’’ सहचालकले मन छाम्न खोज्यो ।

बसमा पछाडि सिट खाली नै भएपनि उनीहरु क्याबिनमा छिरे ।
‘‘ए ! भान्जीहरु यतै पो बस्ने?’’ चालक पनि हौसिए ।

‘‘अलि राम्रो राम्रो गीत बजाउनु नि, द्दे यस्तो गीत बजाको?’’ मिङमाले बजिरहेको गीत बदल्न भनी चालकलाई । चालकले गीत परिवर्तन गरे ।
‘‘ड्राइभर दाई मनप-यो मलाई......’’ गीत बज्न थाल्यो । गीत सुन्दै चालक र उनीहरु मस्तीमा झुम्न थाले । बीच बीचमा सहचालक पनि क्याबिनमा छिर्दै छाडा गफमा सहभागी हुँदै सन्तुष्टि लिन्थ्यो ।

ड्राइभर र ठिटीहरुको हाउभाउ नियालिरहेका यात्रीहरु खिन्न थिए । ‘‘कतै ड्राइभरले गाडी दुर्घटना त पार्ने हैन्?’’ यात्रीहरु एकापसमा आशङ्का व्यक्त गर्थे ।

जसोतसो गाडी हेटौंडा नजिक पुग्नै आँट्यो । ‘‘ए ! भान्जी भाडा पाऊँ है, अब झर्ने बेला भईसक्यो त ।’’ सहचालकले ठिटीहरुलाई सम्झायो ।

के को भाडा? हामीसँग त छैन् पैसा सैसा, हैन त गुरुजी? मिनाले चालक तर्फ हेर्दै लाडे पारा देखाइ ।

‘‘ए ! त्यस्तो पो? टिकट न पैसा त्यसै भान्जी हेटौंडा !?’’ सहचालकले आश्चर्य मिश्रित प्रश्न तेर्सायो ।